O książce: 2008 / Korespondencja niemal w całości poświęcona jest tematyce literackiej (właściwie nie było innych punktów przecięcia poza literackie). Dla historii Eksperymentów jest to dokument podstawowy, podobnie jak dla całej powojennej literatury emigracyjnej. Roman Nikołajewicz Grinberg (1893–1969), który został współredaktorem Eksperymentów, miał już za sobą bogatą biografię. nim: siedział w więzieniu na Łubiance (1921), był odnoszącym sukcesy biznesmenem w Berlinie (1924–1925), następnie we Włoszech (1926–1929), graczem giełdowym i filantropem w Paryżu (1930–1939), następnie w Nowym Jorku (od 1940 r.). Jednak już od najmłodszych lat ciągnęło go do literatury, a redakcja „Eksperymentów”, a potem „Tras powietrznych” nie była bynajmniej przypadkowym epizodem w jego biografii, lecz wręcz przeciwnie, całkowicie naturalnym i bardzo udanym zakończeniem. Adamowicza, jak wynika z korespondencji, Grinberg od samego początku przyciągał go do „Esejów” jako autorytatywny autor i konsultant, konsultował się z nim w różnych kwestiach, od istotnych po drobnostki, i słusznie sądził, że. jego obecność w „Esejach” uszlachetniła i uszlachetniła pismo. Po odejściu Greenberga z „Eksperymentów” we wrześniu 1954 r. korespondencja ucichła na pewien czas i odrodziła się ponownie w styczniu 1959 r., kiedy Greenberg zaczął wydawać „Trasy Powietrzne” (1960–1967). i zaprosił Adamowicza do współpracy. Korespondencja ustała ostatecznie jesienią 1967 r., na krótko przed śmiercią Greenberga. Z książki: „Jeśli za granicą w ogóle możliwy jest cud…”: Era lat 50. XX w. w korespondencji rosyjskich pisarzy emigracyjnych. M., 2008. C. 355–422.